Historia parafii

Historia kościoła Narodzenia NMP w Warszawie-Płudach

Stary kościół
Historia:
Kościół (na górce) został zbudowany w latach 1908-1913 w stylu neogotyku nadwiślańskiego z inicjatywy katolików świeckich. Inicjatorem budowy kościoła był rejent Krzysztof Kiersnowski, który ze swojego majątku wydzielił plac pod budowę kościoła. Plany kościoła wykonał architekt Wacław Wędrowski. Świątynię poświęcił ks. Leopold Łyszkowski 8 września 1913 roku. Parafia została erygowana 16 września 1949 roku przez Księdza Prymasa Stefana Wyszyńskiego. Powstała ona przede wszystkim z podziału parafii św. Jakuba w Tarchominie.
15 września 1984 Ksiądz Prymas Józef Glemp konsekrował trzy dzwony, a 10 września 1987 roku dokonał konsekracji świątyni.
Wyposażenie:
W prezbiterium świątyni wisi duży krucyfiks, a w bocznych ołtarzykach znajdują się obrazy: Najświętszego Serca Pana Jezusa i Matki Bożej Częstochowskiej – dzieło Jana Molgi. W prezbiterium znajdują się dwa duże obrazy: Matki Bożej Siewnej – dzieło Marii Wędrowskiej oraz Matki Bożej z Dzieciątkiem – dzieło nieznanego twórcy. W kościele na uwagę zasługuje stylowa ambona, konfesjonał, gipsowe stacje drogi krzyżowej oraz witraże o tematyce maryjnej wykonane przez Jana Molgę i pracownię Józefa Olszewskiego.

Nowy kościół
Historia:
Powstał w latach 2003-2008 z inicjatywy miejscowego księdza proboszcza Mirosława Bielawskiego, przy znaczącym zaangażowaniu świeckich i pochodzącego z parafii księdza prałata Zdzisława Rogozińskiego. W budowie nowej świątyni istotną rolę odegrała powołana przez księdza proboszcza Rada Budowy Kościoła. Projekt kościoła został opracowany w styczniu 2003 roku przez architektów Marka Przeździeckiego i Michała Dudkowskiego w pracowni Grzegorza Filipa, który był jednocześnie odpowiedzialny za konstrukcję świątyni. 25 marca 2003 roku Ordynariusz Diecezji Warszawsko-Praskiej Ksiądz Biskup Kazimierz Romaniuk zatwierdził projekt koncepcyjny i od kwietnia 2003 roku rozpoczęto przygotowania pod budowę. W czerwcu 2003 roku Rada Budowy Kościoła postanowiła, że nowa świątynia zostanie wzniesiona jako wotum wdzięczności Panu Bogu za pontyfikat Jana Pawła II. Wmurowania kamieni węgielnych – poświęconych przez papieża Jana Pawła II podczas Audiencji Generalnej 15 października 2003 roku – dokonał 8 grudnia 2003 roku Ks. Bp Kazimierz Romaniuk. Świątynia została konsekrowana 8 grudnia 2008 roku przez Ordynariusza Diecezji Warszawsko-Praskiej Księdza Arcybiskupa Henryka Hosera.
Wyposażenie:
Nowa świątynia została całkowicie wyposażona. W prezbiterium znajduje się wizerunek Chrystusa, ołtarz i ambonka z marmuru, mosiężne tabernakulum oraz dwa obrazy: Matki Bożej Pieczyskiej i papieża Jana Pawła II. Posadzka została wykonana z granitu z dekorami: herbem Jana Pawła II, herbem Stefana Wyszyńskiego, symbolami eucharystycznymi z Tabghy, gwiazdą betlejemską oraz symbolami maryjnymi. Na uwagę zasługują: piękne witraże wykonane przez firmę Vicon, kute artystycznie drzwi, piękne oświetlenie, wyposażenie zakrystii, biblioteki i innych pomieszczeń. W kościele znajduje się również płaskorzeźba Wieczerzy Pańskiej, figura Matki Bożej Fatimskiej, dwa konfesjonały oraz 29 ławek.
 
Historia parafii Narodzenia NMP w Warszawie-Płudach



Parafia Narodzenia NMP Najświętszej Maryi Panny w Warszawie jest stosunkowo młodą, bo erygowaną 16 września 1949 roku parafią. Ma zatem 65 lat. Kościół na górce ma 101 lat. Został zbudowany w latach 1908-1913 w stylu neogotyku nadwiślańskiego z inicjatywy katolików świeckich. Inicjatorem budowy kościoła był rejent Krzysztof Kiersnowski, który ze swojego majątku wydzielił plac pod budowę kościoła. Plany kościoła wykonał architekt Wacław Wędrowski. Świątynię poświęcił ks. Leopold Łyszkowski 8 września 1913 roku. Parafia została erygowana 16 września 1949 roku przez Księdza Prymasa Stefana Wyszyńskiego. Powstała ona przede wszystkim z podziału parafii św. Jakuba w Tarchominie.



Jeszcze do lat 50 stojący na wydmowym wzgórzu kościółek otaczało morze żółtego piasku. Można to zobaczyć na zdjęciach przedwojennych - wieżyczka z sygnaturką, była doskonale widoczna nawet z Żerania czy Jabłonny. Dzięki powojennej akcji zalesiania kraju, która objęła również Białołękę, wydmy - dotąd wciąż przesuwane przez wiatry i deszcze - zostały zatrzymane i wzmocnione, tworząc ciekawe krajobrazowo wzniesienie, biegnące od kościoła przez całe Płudy aż do Czajek, a najlepiej prezentujące się wzdłuż ulicy o wymownej nazwie Podgórna. To właśnie na tych wydmach na początku XX w. Krzysztof Kiersnowski, notariusz przy warszawskim Sądu Okręgowym i właściciel znacznych terenów w Płudach, obecnie patronujący jednej z uliczek prostopadłych do Podgórnej, zamierzał założyć letnisko na wzór Otwocka, określane w księgach wieczystych jako "Osada Zawada I". Sprzyjał temu fakt powstania ok. 1900r. wąskotorowej kolejki na trasie Warszawa - Most Jabłonna. Z uwagi na dużą odległość kościoła parafialnego w ramach planowanej inwestycji miała również powstać kaplica dla potrzeb letników, a pomysł ten spotkał się z dużym poparciem mieszkańców okolicznych osiedli, coraz dynamiczniej rozwijających się od momentu powstania w 1875r. Kolei Nadwiślańskiej z Lublina do Mławy i przebiegającej przez Pragę, Płudy, Choszczówkę.



Jesienią 1938 roku oddano w surowym stanie Dom Katolicki im. abpa Stanisława Galla. Dzięki zabiegom proboszcza parafii macierzystej ks. Zdebskiego i pierwszego proboszcza parafii w Płudach, kościół został ocalony, przed wysadzeniem go przez niemieckie miny. Ocalał mimo działań wojennych, które nie oszczędziły tych terenów. Od początku przy kościele koncentrowało się życie tutejszej społeczności. 16 września 1949r. ks. arcybiskup Stefan Wyszyński Prymas Polski erygował parafię pod wezwaniem Narodzenia Najświętszej Maryi Panny.



Pierwszym proboszczem został ks. Karol Zdebski, który już wcześniej umiłował tę świątynię i mieszkających tu ludzi. Aparat władzy przejął w 1952 r. Dom Katolicki i przeznaczył go na kino. Mimo tych utrudnień parafia podejmowała trud pracy duszpasterskiej. W 1954 roku po usunięciu religii ze szkół powstały punkty nauczania religii, trzy z nich, zwłaszcza przy domach zakonnych. Siostry Rodziny Maryi i Felicjanki przybyły na ten teren jeszcze przed II wojną światową.



W 1960 roku proboszczem zostaje ks. Adam Szczepaniak, w czasie jego posługi piorun uszkodził wieżę kościoła. Podjęto naprawę dachu i wieżyczki. Po śmierci ks Szczepaniaka proboszczem został ks. Michał Rudzki (+17 grudnia 1966r.). Odzyskał Dom Katolicki dla parafii. Pracował aż do śmierci (+19 lutego 1978 r.). 16 kwietnia proboszczem zostaje ks. Franciszek Rogulski. Prowadził on prace adaptacyjne by w salę w Domu Katolickim przystosować do potrzeb sprawowania liturgii. Umiera we wrześniu 1981r. A w październiku tegoż roku proboszczem zostaje ks. Józef Stoczyński. W 1984 roku przebudowano ołtarz w kościele, w ramach zmian posoborowych. W tymże roku poświęcono dzwony. W roku 1988 proboszczem został ks. Mirosław Bielawski. Był proboszczem do 30 czerwca 2012 roku. Rozpoczął się wtedy bardzo ważny okres w naszej parafii. Przede wszystkim w wymiarze duszpasterskim i nie mniej w wymiarze gospodarczym. Jako duszpasterz studentów starał się formować młodzież do aktywnego i odpowiedzialnego bycia w Kościele. Tę zasadę przeniósł do duszpasterstwa parafialnego, o czym świadczą rozliczne wspólnoty i dzieła, którym patronował. Dbał o sprawy gospodarcze, a wczytując się potrzeby parafian rozeznał potrzebę budowy większego kościoła. Mając około 70 lat podjął się dzieła budowy nowej świątyni, którą we współpracy z parafianami ukończono w bardzo szybkim czasie 5 lat. Od decyzji do działania upłynęły godziny. Budowa zakończona pomyślnie, cieszyła się cały czas Bożym błogosławieństwem. Praca duszpasterska ks. prałata Mirosława stworzyła korzystny klimat do współpracy z ludźmi świeckimi, którzy wciąż angażują się w życie naszej parafii i czują się wciąż odpowiedzialni za jej losy. 1 lipca 2012 roku władza diecezjalna kieruje do parafii ks. Roberta Furmana ustanawiając go proboszczem.

KALENDARIUM 


DARCZYŃCY