Droga
Neokatechumenalna jest narzędziem w łonie naszej parafii, by na
nowo przywieść do wiary ludzi, którzy ją porzucili, jest częścią
parafii, nie jest oddzielnym stowarzyszeniem w Kościele. Katechiści,
którzy prowadzą wspólnotę, czynią to jako posługę wobec
parafii. Neokatechumenat realizowany jest w małej grupie osób w
oparciu o trzy filary: Słowo Boże, Liturgię i Wspólnotę.
Droga
Neokatechumenalna w naszej Parafii
W
naszej Parafii Droga Neokatechumenalna jest obecna od 2013 roku.
W
Roku Wiary Ks. Proboszcz Robert Furman zaprosił katechistów z
Parafii Matki Bożej Różańcowej w Warszawie, aby głosili
katechezy. Owocem tych katechez jest nasza Wspólnota. Spotykamy się
dwa razy w tygodniu. Raz na Liturgii Słowa oraz na niedzielnej
Eucharystii (sprawowanej w sobotni wieczór). Liturgia Słowa oraz
Eucharystia przygotowywane są wcześniej w małych grupach na
liturgiach domowych, co pozwala na żywe w nich uczestnictwo. Wszyscy
uczestnicy są zaangażowani autentycznie przeżywając Słowo Boże,
przez co starają się wprowadzić ducha wiary w swoje środowiska.
Ponadto
bracia ze wspólnoty włączają się w życie parafii, przygotowując
co roku jeden z ołtarzy na Boże Ciało, Grób Pański oraz oprawę
uroczystości parafialnych i nabożeństw.
Obecnie
na Drodze są 23 osoby w tym 7 małżeństw.
Do
wspólnoty można wejść po wysłuchaniu katechez. Katechezy
zazwyczaj powtarzane są każdego roku i po ich wysłuchaniu chętni
mogą włączyć się w Drogę Neokatechumenalną. Informacja o
katechezach jest zawsze odpowiednio wcześniej podawana w
ogłoszeniach parafialnych.Spotkania
wspólnoty odbywają się dwa razy w tygodniu na celebracji Liturgii
Słowa Bożego i Eucharystii. Liturgię przygotowuje się w małych
grupach, aby była ona żywym świadectwem obecności Pana.
Najbliższe
katechezy będą głoszone w naszej Parafii w okresie Wielkiego Postu
w 2015 r.
Powstanie
i rozwój Drogi Neokatechumenalnej na świecie
Droga
Neokatechumenalna zapoczątkowana została w latach 60. XX wieku na
ubogich przedmieściach Madrytu przez Kiko Argüello i Carmen
Hernández. Droga Neokatechumenalna poświęcona jest "formacji
w wierze osób dorosłych i starszej młodzieży".
Do
Polski Droga dotarła dzięki jezuicie. o. Alfredowi Cholewińskiemu,
który studiując w Rzymie wziął udział w katechezach
początkowych. W 1975 roku powstała pierwsza wspólnota
neokatechumenalna w Polsce, przy kościele rektoralnym Ojców
Jezuitów na ul. Królewskiej w Lublinie. Papieska Rada do Spraw
Świeckich 11 maja 2008, w Uroczystość Zesłania Ducha Świętego,
definitywnie zatwierdziła statuty Wspólnoty. Wzorem wspólnoty
neokatechumenalnej jest święta Rodzina z Nazaretu.
Szczegółowe
informacje o Drodze Neokatechumenalnej można znaleźć na stronie:
http://www.camminoneocatecumenale.it/new/default.asp?lang=pl
W
pierwotnym Kościele, kiedy świat był pogański, ten kto chciał
zostać chrześcijaninem, musiał rozpocząć „katechumenat”,
będący itinerarium formacji przygotowującej do Chrztu. Dziś
proces sekularyzacji doprowadził wiele osób do porzucenia wiary i
Kościoła: stąd konieczne jest itinerarium formacji do
chrześcijaństwa.
II Sobór Watykański i Magisterium Kościoła wielokrotnie
wskazywały na potrzebę katechumenatu pochrzcielnego dla nawrócenia
i wzrastania w wierze.
Droga
Neokatechumenalna nie jest ruchem, czy stowarzyszeniem,
ani organizacją,
lecz narzędziem w łonie parafii, by na nowo przywieść do wiary
ludzi, którzy ją porzucili i doprowadzić do wiary dojrzałej tych,
którzy uznają swoją wiarę jako słabą. Jest drogą nawrócenia,
poprzez którą odkryć można bogactwo Chrztu.
U
podstaw Drogi Neokatechumenalnej leży to, co najważniejsze w
chrześcijaństwie: głoszenie Zmartwychwstałego Jezusa Chrystusa,
który nadaje sens krzyżowi każdego człowieka.
Cały
przebieg Drogi Neokatechumenalnej opiera się na trójnogu: Słowo
Boże, Liturgia i Wspólnota. Wspólnota jest środowiskiem, w którym
Słowo Boże rozbrzmiewa i działa z mocą. Eucharystia jest
miejscem, gdzie karmieni Ciałem i Krwią otrzymujemy życie Jezusa
Chrystusa. Ta droga wiary i nawrócenia prowadzi do narodzin w każdym
z nas nowego człowieka, z nowym sercem, zdolnego kochać tak jak
Jezus Chrystus.
Droga
zapoczątkowana w latach sześćdziesiątych XX w. w jednym z ubogich
przedmieść Madrytu, przez Kiko Argüello i Carmen Hernández,
została poparta przez arcybiskupa Madrytu Casimiro Morcillo, który
dostrzegł w tej pierwszej grupie rzeczywiste odkrycie Słowa Bożego
i praktyczną realizację odnowy liturgicznej, wprowadzanej wówczas
przez Sobór.
Wziąwszy
pod uwagę pozytywne doświadczenie w parafiach Madrytu i Rzymu, w
1974r. Kongregacja Kultu Bożego określiła to doświadczenie mianem
„Drogi Neokatechumenalnej”.
Droga
rozprzestrzeniła się na ponad 900 diecezji w 105 krajach, gdzie w 6
000 parafii istnieje 20 000 wspólnot.
W
1987r. w Rzymie otwarto Misyjne Międzynarodowe Seminarium
„Redemptoris Mater”, przyjmujące młodzieńców, których
powołanie dojrzewa we wspólnocie neokatechumenalnej i którzy
gotowi są pójść na cały świat. W konsekwencji wielu biskupów
przejęło rzymskie doświadczenie i dziś w świecie istnieje już
ok. sto diecezjalnych misyjnych seminariów "Redemptoris Mater",
w których formuje się ponad tysiąc seminarzystów.
W
odpowiedzi na wezwanie papieża Jana Pawła II do nowej ewangelizacji
wiele rodzin z Drogi ofiarowało się do pomocy w dziele misyjnym
Kościoła i przeprowadziło się do najbardziej zeświecczonych i
zdechrystianizowanych obszarów świata, przygotowując powstanie
nowych parafii misyjnych.
W
Uroczystość Zesłania Ducha Świętego 2008 r. Papież
Benedykt XVI definitywnie zatwierdził Statut
Drogi Neokatechumenalnej.Ze
Statutu Drogi Neokatechumenalnej:
Art.
1
[Natura
Drogi Neokatechumenalnej]
§ 1. Natura
Drogi Neokatechumenalnej została zdefiniowana przez Jego
Świątobliwość Jana Pawła II kiedy pisze: „Uznaję
Drogę Neokatechumenalną jako itinerarium formacji katolickiej
ważnej dla społeczeństwa i czasów dzisiejszych”.
§ 2. Droga
Neokatechumenalna pozostaje w służbie Biskupowi jako jeden ze
sposobów diecezjalnej realizacji wtajemniczenia chrześcijańskiego
i stałego wychowania wiary.
§ 3. Droga
Neokatechumenalna, posiadająca publiczną osobowość prawną,
składa się z zespołu dóbr duchowych:
- „Neokatechumenat”, czyli katechumenat pochrzcielny, według sposobu opisanego w Tytule II;
- stałe wychowanie wiary, według sposobu opisanego w Tytule III;
- katechumenat, według sposobu opisanego w Tytule IV;
- służba katechezie, o czym mowa w Tytule V, wykonywana według sposobów i przez osoby tam wskazane.